ერთხელ, დილით ადრე გამეღვიძა, თუმცა არც მძინებია ნორმალურად, ახალი ნაოპერაციები ვიყავი და თანაც რამდენიმე დღის მშიერი. ძალზე ცუდად ვგრძნობდი თავს და რა მექნა ან რა მეფიქრა არ ვიცოდი. ანგარიშმიუცემლად ჩავრთე ტელევიზორი და მექანიკურად მივაშტერდი ეკრანს, საიდანაც ლამაზად ჩაცმული, ელეგანტური ქალბატონი გვიღიმოდა. მის წინ მდგარ მაგიდაზე ტელეწამყვან, მასპინძელ მამაკაცს სადილის მოსამზადებელი მასალა დაეხვავებინა და მიწვეულ ქალბატონს მისი მომზადების რეცეპტს მოწიწებით ეკითხებოდა.
ბალიშიდან თავი წამოვწიე და უსიცოცხლოდ გავძახე ვინ გნებავთ- მეთქი.
– ალავიძე აქ ცხოვრობს? – მოისმა უცნობი მამაკაცის ხმა.
-დიახ, მობრძანდით, – შევძახე გაბზარული ხმით… კარი გაიღო და მოულოდნელობისაგან გავშეშდი… ჩემს ბედკრულს სახლში მაღალი რანგის სასულიერო პირი შემოვიდა თანმხლებ კაცთან ერთად… დალოცვა იყო მისი მოსალმება… მერე მომიახლოვდა, თავზე ხელი დამადო და კეთილად და თბილი ხმით მკითხა:
– ჩემო ძმაო და შვილო, ახლახან შევიტყვე შენი ამბავი და ვეღარ გავჩერდი მოუსვლელად… აბა, მითხარი, რა ხდება შენს თავს? და თვალი ჩემს შვილის მიაპყრო, რომელიც ჯერაც შაქრიან პურს შეექცეოდა.
-მ ეც მიყვარდა პავშვობაში შაქრიანი პური! – ღიმილით თქვა მოძღვარს მოყოლილმა კაცმა, რომელიც მისი მძღოლი აღმოჩნდა…
რამდენ ხანსაც არ უნდა ვიცოცხლო, არასოდეს დამავიწყდება მოძღვრის სახის გამომეტყველება, მისი თვალები, როცა მან მძღოლს გახედა… მის თვალებში ირეკლებოდა შეგრძნება ჩვენი ყოფისა, სინანული და ვედრება ერთად, დატუქსვაც და შეწყნარებაც უცბად ნათქვამი სიტყვების გამო. უხერხული სიჩუმე სულ რამდენიმე წამს გაგრძელდა. კაცი გაუხერხულდა და გაჩუმდა, ხოლო მოძღვარი მე მომიბრუნდა:
– ნუ გეშინია, გულს ნუ გაიტეხ, შენ მალე ადგები, მალე გამოჯანმრთელდები… შენ შვილს სჭირდები… ღვთის ნებით, ყველაფერი კარგად იქნება… – მერე ჩემს გიორგის მიუბრუნდა, რომელიც გაფართოებული თვალებით შესცქეროდა მისთვის უჩვეულო სამოსში გამოწყობილ სტუმარს, ალერსით გადაუსვა თავზე ხელი. მოეფერა, მიუალერსა…
ემოციას ვერ მოვერიე, თვალზე მომდგარ ცრემლს ვერაფერი მოვუხერხე, პატარა ბავშვივით ავტირდი;
აღარ მინდა სიცოცხლე, მამაო, სიკვდილი მენატრება… – ამოვიძახე ჩემდაუნებურად და საოცარი გულახდილობით ამოვთქვი სრულიად უცნობ ღვთისმსახურთან ის, რაც ამდენ ხანს სულს მიკაწრავდა:
– ნუთუ ამისთვის მოვედი ამ ქვეყნად, რომ მენახა განვითარებული მსოფლიო და ამ პროგრესის ფონზე ვიღაცისაგან სამადლოდ ნათხოვარ ამ სველ სარდაფში შიმშილით ამომხდომოდა სული?! გული მხოლოდ ერთ რამეზე მწყდება, ჩემს სამშობლოში დანერგილია ცხოვრების ისეთი წესი, რომ საშუალო და ინტელექტუალურ ფენას პირდაპირ უკრძალავს არსებობას, მეტიც, აჩქარებს და ამოკლებს ჩვენი სიცოცხლის დღეებს და ყოველივე ეს ხორციელდება არა ჩუმად და მალულად, არამედ ხორხოცითა და გნიას-ყიჟინით. ტელევიზია გვთავაზობს სადილს, თუმცა ეს სადილი ოჯახში არა გვაქვს, მსჯელობენ ხალხის კეთილდღეობასა და ქველმოქმედებაზე, მაგრამ ჩემნაირები ჯერ არავის არ მოუკითხავს… აი, ნამდვილი სახე ჩვენი ქვეყნისა, რომელიც სამწუხაროდ, შექმნეს ადამიანებმა, გაჭირვება არასდროს რომ არ გამოუცდიათ…
სიტყვა დავამთავრე და ამოვისუნთქე, თითქოს რაღაც ტვირთი მომეხსნა, რადგან ნაწილობრივ მაინც ვთქვი ის, რაც ძალიან, ძალიან მაწუხებდა…
მოძღვარი ყურადღებით მისმენდა, თვალს არ მაშორებდა, რომ დაინახა სათქმელს მოვრჩი, მშვიდად მითხრა: რაც შენ გაწუხებს, ახალი არ არის… როცა იესო კაცობრიობას მოევლინა, მაშინაც იყვნენ მეფეები, მდიდრები, ავაზაკები, ფარისევლები და შენ წარმოიდგინე, შენისთანა ღარიბებიც. მაგრამ რა შეგვიძლია ვთქვათ, უფალი მხოლოდ ღარიბებისათვის მოვიდა?.. არა, ჩემო შვილო და ძმაო, უფალი ყველა ჩვენგანისათვის მოვიდა. მან ჩვენი დახსნისათვის მიიღო გოლგოთა. მართალია, მის გვერდით ძირითადად ღარიბები იდგნენ, მაგრამ იყვნენ ისეთებიც, როგორებიც არიან: მეძავი ქალბატონი, რომელმაც იესოს სიყვარულით მოინანია და მას შემდეგ აღარ შესცოდა; ასისთავი, რომელმაც თავისი შვილის განკურნების გამო აღიარა იგი; მებაჟე, რომელიც შეწყალებას ითხოვდა და განიწმინდა ცოდვებისაგან; ჯვარცმული ავაზაკი, რომელმაც დაინახა და შეიცნო; გავიხსენოთ იოსებ არიმათიელი, როგორ გაიღო თავისი ქონების უმეტესი ნაწილი იმისათვის, რათა გამოეთხოვა პილატესგან ნება ჯვარცმული იესოს გარდამოხსნისათვის და წესის აღსრულებისათვის…
მოძღვრის თვალსა და ყურს არაფერი გამოჰპარვია… შემატყო, რომ ყველაზე მეტად მდიდრების მიმართ ვიყავი არაკეთილად განწყობილი, ამიტომ საუბარი სხვადასხვა საუკუნეში მოღვაწე ქრისტიან ქველმოქმედებზე გადაიტანა, მანამდე კი ჩემს მეუღლეს ფული მისცა და ბოდიშის მოხდით სთხოვა, რომ მისი სახელით ბავშვისთვის საჭმელი და ტკბილეული ამოეტანა, სანამ მაღაზიები დაიკეტებოდა…
ჩვენი საუბარი თითქმის საათს გაგრძელდა… სულის საოცარი სიმშვიდე ვიგრძენი და კიდევ ერთხელ ვიწამე მადლიანი სიტყვის ძალისა… წასვლის წინ მოძღვარმა ექიმის გამოწერილი წამლების რეცეპტები გამოართვა ჩემს მეუღლეს და დაგვიბარა, მალე დავბრუნდებიო…
მოძღვარი გავიდა ჩვენი მიუსაფარი სახლიდან, მაგრამ საოცარი სითბო დაგვიტოვა… მე და ჩემი მეუღლე ჩუმად ვტიროდით… ეს იყო სიხარულის, ბედნიერების, იმედის და სასწაულის ხილვით გამოწვეული გულის მდუღარება… ჩვენი შვილი ვერ მიმხვდარიყო, რა გვატირებდა, გაფართოებული თვალებით მისდგომოდა დაბალ მაგიდას და აღტაცებული ურევდა პარკში ხელებს, სადაც იოლად აღმოეჩინა ლამაზ-ლამაზ ქაღალდებში გახვეული კამფეტები… ძნელია იმ ემოციის გადმოცემა, რასაც იმ წუთებში განვიცდიდით…
საათიც არ იქნებოდა გასული, რომ მოძღვარი დაბრუნდა… წამლები მომიტანა… ყველა წამალი, რომელთა ყიდვაზე ოცნებასაც კი ვერ ვბედავდი… ოთახში ისე ციოდა როგორც გარეთ, ნავთქურის საწვავიც გაგვთავებოდა… აღარ ვიცოდი, მადლობა როგორ გამომეხატა, ასეთ წუთებში სიტყვებიც კი კარგავენ მნიშვნელობას… გამომშვიდობებისას მოძღვრის თვალზე ცრემლი შევნიშნე… კიდევ ერთხელ დაგვლოცა და თან გაიყოლა უსაზღვრო მადლიერებით აღსავსე ორი წყვილი თვალი…
შუაღამე ახლოვდებოდა… ნახევარი საათიღა გვაშორებდა დამდეგ ახალ წელს… მეუღლემ მოძღვრის მორთმეული ტკბილეულით გააწყო პატარა მაგიდა, ტკბილად შევხვდეთო დამდეგს… გვახარებდა ჩვენი შვილის გაბრწყინებული სახის ყურება, რა ცოტა ჰყოფნის ადამიანს ბედნიერებისთვის…
მოულოდნელად კარზე კვლავ კაკუნი გაისმა… მეუღლემ კარი გააღო, აღარავის ველოდებოდით და… ჰოი საოცრებავ, კარში სავსე პარკებით „დახუნძლული“ ჩვენი კეთილი მოძღვრის მძღოლი გამოჩნდა… მაგრამ ეს არ იყო ყველაფერი… კარი არ დაკეტოთო, გვთხოვა მძღოლმა და კეთილმა მეკვლემ სურსათ-სანოვაგით სავსე ხელჩანთებით კიდევ სამი-ოთხჯერ შემოაღო ჩვენი სახლის კარი… რა არ გამოეტანებინა მოძღვარს ჩვენთან: აუარებელი საჭმელ-სასმელი, ერთ თვეს რომ გვეყოფოდა, ტკბილეული… ელექტროღუმელი, პატარა გაზქურა და ნავთიც კი… და მრავალი მრავალი კიდევ სხვა რამ… ოთახი გაივსო ბარაქით… თვალებს არ ვუჯერებდი, მაგრამ ყველაზე ძვირფასი მაინც მოძღვრის ჩემდამი გამოგზავნილი ბარათი აღმოჩნდა:
„- შვილო თამაზ, – მწერდა მოძღვარი, – ეს ყველაფერი იმ მდიდარმა ადამიანებმა გამოგიგზავნეს, რომლებზეც შენ ცოტა გაბრაზებული იყავი. ამავე დროს მითხრეს რომ მოგხედავენ, ფეხზე დაგაყენებენ… იცოდე, რომ შენ მათ უყვარხარ…უყვარხარ ღმერთსაც და ის შენ არასოდეს არ მიგატოვებს… თავს გაუფრთხილდი… უფალს ებარებოდე…“
გარეთ სროლის ხმა გაისმა… ახალი წელი შემობრძანდა. ყველას უხაროდა, უხაროდა ჩემს ოჯახსაც, მაგრამ მე მრცხვენოდა, მრცხვენოდა საკუთარი თავისა იმ საყვედურისათვის მოძღვართან საუბარში რომ წამომცდა, რადგან უკვე ცხადად ვხედავდი ადამიანების შორის აღდგენილ ხიდს, რომელიც სასულიერო პირის მხრებზე გადიოდა…
ბოლოთქმა: ოთხი თვის შემდეგ, როცა ფეხზე დავდექი, ჩემს გადამრჩენელ მოძღვარს ვეწვიე მისსავე საცხოვრებელ სახლში და გავოცდი… კაცი, რომელმაც ლამის მეფურად შემინახა ამდენი ხნის განმავლობაში უღარიბესი მოძღვარი აღმოჩნდა.
ეს ამბავი მოხდა 1997-1998 წლის მიჯნაზე.
პ.ს. მკითხველს ვაცნობებ, რომ ჩემი გადამრჩენელი სასულიერო პირი უსათნოესი მეუფე, ფშავ ხევსურეთის მიტროპოლიტი თადეოზი (იორამაშვილი) ბრძანდება.